Ingang camping Vall de laquar

Pensionado

aan de Costa Blanca

Eigenlijk is het geen vakantietrip als ik eind september 2013 met mijn Eribacaravan naar Spanje ga. Ik begin namelijk aan een over-winterexperiment in Spanje,  halverwege Valencia en Alicante op de hoogte van de stad Denia en dan zo’n 20 km het binnenland in. De overwintercamping heet naar de streek waar die in ligt: Vall de Laguar. Dit experiment ga ik aan vanwege de koude en lange winter van 2012/2013. Omdat ik nog maar weinig periodiek terugkerende verplichtingen omhanden had, ging ik me steeds vaker afvragen of ik die sombere, koude wintertijd niet beter zou kunnen inwisselen voor een qua weer aangenamer verblijf elders. Na het vergelijken van Europese klimaatkaarten kom ik tot de conclusie dat de Spaanse Costa Blanca in de wintertijd qua weersomstandigheden tot een van de meest milde gebieden van Europa kan worden gerekend. En na vier campingovernachtingen – de camping ligt 1950 km van Best – kom ik daar aan.

Uitzicht op het dorpje Campell

Zonder precies te weten waaraan ik begon-nen ben, is het mijn plan hier tot eind novem-ber te blijven. Ik kies een mooie plek uit, kijkend over een prachtig dal met in de verte de kustlijn en zeezicht. En een paar honderd meter van de camping vandaan ligt het dorpje Campell. Het is een kleine, rustige terrasvor-mige camping. De (verwarmde) sanitaire voorzieningen zijn nogal gedateerd, maar alles doet het.  De camping ligt zo’n 350 meter boven de zeespiegel  en is gelegen in een mooi, bergachtig gebied. Je kan er als geoefende wandelaar (wat ik niet ben) goed uit de voeten. Het weer is tot eind oktober nog zeer aangenaam. Maar vanaf november kan het ook hier vooral ’s avonds en ‘s nachts be-hoorlijk afkoelen en af en toe flink waaien. Verschil is echter dat het  weinig regent. En als de zon zich laat zien dan is het ook gelijk behaaglijk en oogt het buitenleven direct een stuk vriendelijker dan de winters in Nederland. 

Naast de vooral in de weekenden aanwezige passanten bivakkeren op de camping eveneens voor langere tijd een drietal Nederlandse echtparen. En er ontstaat al snel een gezellig contact zonder dat we elkaar overlopen. Maar af en toe nodigen we elkaar uit voor een borrel of gaan we gezamenlijk uit eten in een van de gezellige restaurantjes in de buurt. Dat laatste is goed te doen. Lekker eten voor weinig geld. Een driegangen menu krijg je al gauw voor 12 euro 50, de wijn inbegrepen!  Daar zijn Nederlanders wel  voor in.

Mijn trouwe, fijne Eriba!

Eind november wil ik volgens plan weer even terug naar Best.  Want opa wil wel samen met de kleinkinderen sinterklaas vieren! Verder word ik in december 70 jaar en zijn er de feestdagen.

Ik was gewend om met mijn tourcaravanneke met luifel (en geen voortent) in het voorjaar tochten te maken met telkens een tussenstop van een paar dagen. Heerlijk om met mijn Eribaatje als een vrije god door Europa te tuffen. Maar ergens langer verblijven met avonden die fris worden en steeds eerder beginnen is andere kampeerkoek. Dan is een meer riante verblijfstek toch wel fijn.

Een paar weken voor mijn vertrek hoor ik dat er binnenkort op de camping een caravan te koop zal zijn. Die staat op een ‘vaste plaats’, met een knots van een voortent die van bin-nen geheel met hout betimmerd is. Goed, dit informatieve en financieel pikante zijpaadje was even nodig om mijn verhaal te kunnen vervolgen. De campingeigenaar is ‘om niet’ eigenaar geworden van het spul. En na enig onderhandelen ben ik voor een paar duizend euro spekkoper en de trotse eigenaar van een nette Hobbycaravan met een kwalitatief goede en grote voortent. En dat alles op een ruime plek met mooi uitzicht op het dal en de kustlijn.

De nieuwe aanwinst....!

Het thuisfront reageert verschillend op mijn pensionado-actie. Van enthousiast tot gere-serveerd. Enerzijds: “Fijn om naar zo’n mooie omgeving te kunnen gaan  op elk moment dat je daar zin in hebt”.  “Al tourend door Europa heb je al zo veel gezien dat herhaling op de loer ligt”. “Voorbij de zeventig gaat dat in- en uitpakken en ‘tig’ keer op een camping aan-komen en vertrekken toch een punt worden”. Anderzijds: “Het is wel een heel eind weg naar je overwinterstek”. “Telkens naar de-zelfde plek toe gaan, lijkt me niks”. “Wat doe je daar dan de hele tijd?” “Je bent wel lang weg van je kleinkinderen en je raakt je sociale omgeving kwijt.” Allemaal begrijpelijk reacties, maar wel ingegeven vanuit een eigen leef-situatie en een eigen gezichtspunt. Je moet er geweest zijn en een dergelijk verblijf  hebben ervaren om er voor jezelf een goed oordeel over te kunnen vormen. En, zoveel hoofden, zoveel zinnen. Da’s maar goed ook.

Met een lijst aan spullenwensen vertrek ik eind november weer met mijn Eriba naar Nederland. En half januari ga ik weer – maar nu zonder caravan - terug naar Spanje en heb ik mijn auto tot de nok toe volgeladen met zaken om mijn aanstaande Spanjeverblijf naar mijn eigen zin te kunnen inrichten.

En dan kan het pensionado-genieten beginnen en  doe ik hier wat ik thuis eigenlijk ook doe, zoals boodschappen doen, wandelen of fietsen, een autotocht in de omgeving of naar een stad, een e-book lezen, af en toe de (af)was doen, muziek maken, even buurten of een borrel bij elkaar,  af en toe met een paar mensen naar een restaurant, de achterban via email of whats app  op de hoogte houden. Van die dingen…..  

Na zes jaren met veel genoegen te hebben overwinterd op de bijzondere camping Vall de Laguar ben ik vanaf oktober 2019 verkast naar een appartement in Javea. Dit, omdat ik toch wel behoefte heb gekregen aan wat meer verblijfscomfort. Het zal een ander soort van  overwinterervaring tot gevolg hebben. Maar ook weer goed, zo voel ik. En hier in Javea, 15 km ten zuiden van Denia, ben ik dan wederom de wintermaanden. Met een onderbreking begin december door een heen-en-weer-vlucht tussen Alicante en Eindhoven. Want dan vieren we traditiegetrouw met het hele gezin Sinterklaas. Ook goed omdat ik vind dat ik anders mijn (klein-)kinderen te lang niet zie. Of zij dat andersom óók zo vinden? Ach, voor hun gaat het leven ook gewoon door als ze pap en opa wat minder zien, zo ervaar ik.  Dat is een geruststellende gedachte. Trouwens, we zijn door deze opa-‘escapade’ voor elkaar de wereld niet uit!

Als je mij iets wil laten weten, maar liever niet via onderstaande mogelijkheid, dan kun je me ook mailen: h.v.veldhuijzen@gmail.com